Tubylcy: historia, opis

Tubylcy to istoty pochodzące z Aimeizu żyjące albo na Skrawku, albo w Aimeizie.

Tubylców można pogrupować według posiadanych zdolności.


Posiadający dwie formy: kocią i ludzką. W tej ostatniej od zwykłych ludzi różnią się jedynie oczami - te w obydwu formach są kocie. Charakteryzują się tym, że mają dziewięć żyć, i że mogą je wieść jednocześnie lub jedno po drugim - w tym pierwszym przypadku znajdują się po prostu jednocześnie w kilku miejscach, a jednocześnie zdają sobie sprawę z tego, co się dzieje z ich pozostałymi wcieleniami. W jednej sesji może się też znaleźć kilka wcieleń jednego Kotowatego - uprasza się jednak, aby nie teleportować niektórych wcieleń z jednego końca mapy na drugi.


Nazwa tej grupy jest o tyle myląca, że wszyscy jej członkowie posiadają skrzydła, jednak nie wszyscy są uzdrowicielami. To zaszczytne miano jest pamiątką po dawnych czasach, kiedy to większa ich część używała swoich skrzydeł, by nieść pomoc aż po najdalsze zakątki świata. Dziś niektórzy wyrzekli się tej służby. Wszyscy Uzdrowiciele posiadają, jak wiadomo, skrzydła - ptasie, owadzie, nietoperze czy nawet smocze. Nierzadko w ich wyglądzie pojawia się również jakaś cecha stworzenia, którego skrzydła posiadają - na przykład czułki, szpony czy dziób.


Likantropy posiadają zdolność przemiany w dane zwierzę. W obydwu formach mogą rozmawiać zarówno ze zwierzęciem z gatunku, w który się przeobrażają, jak i z ludźmi. Zazwyczaj w obydwu formach posiadają cechy wspólne: kolor oczu, blizny, okaleczenia itp. Należy jeszcze dodać, że - inaczej niż w przypadku Kotowatych - po przemianie w zwierzę ubranie Likantropa nie znika, toteż, jeżeli nie zabierze się go ze sobą, po przyjęciu formy ludzkiej będzie się nago.


Są w stanie używać telekinezy na metalowych przedmiotach. Nie mogą jednak podnieść na raz więcej niż 400 kilogramów. Potrafią jednocześnie unieść kilka przedmiotów i przemieścić każdy z nich w innym kierunku. Używanie mocy ma u nich skutek uboczny - im więcej jej użytkują, tym bardziej ich skóra pokrywa się metalowym nalotem, który z czasem przekształca się w łuski.


Legenda głosi, że są to potomkowie starożytnego rodu półbogów. Czy jest to prawdą, nie wiadomo. Wiadomym jest, że Wikołaki władają magią ciemności - potrafią wytworzyć mroczną mgłę, której dotknięcie przez człowieka czyni go uległym i poddanym ich woli. Sami również potrafią przyjąć formę owej mgły. Podczas używania mocy zmienia się ich forma: wyrastają im kły i szpony, ciało pokrywa się czarnym futrem, a na plecach pojawiają się skrzydła. Minusem używania tej mocy jest to, że im częściej się ją aktywuje, tym bliżej do obłędu - Wikołak słyszy coraz wyraźniej szepty, syki i śmiechy, miewa też halucynacje.


Potrafią oddychać pod wodą, a gdy do niej wchodzą, ich nogi zrastają się w ogon. Działa to też w drugą stronę - gdy Tryton wychodzi na suchy ląd, jego ogon zmiania się w nogi. Przemiana w ludzką formę jest dla Trytona dosyć bolesna, w przeciwieństwie do powrotu do swego zwyczajnego wyglądu. Niekiedy ciała Trytonów pokryte są łuskami, a pomiędzy ich palcami znajdują się błony pławne. Jedynym ludzkim pokarmem, który tolerują, są owoce morza.


Nie odróżniają się z wyglądu od ludzi. Ich magiczną bronią jest ich głos: śpiewając swoistą wokalizę, potrafią stworzyć iluzję dowolnego obrazu widoczną wyłącznie dla konkretnej osoby. Im bardziej Śpiewak rozwija swoje zdolności, tym więcej bodźców jest w stanie dodawać do swoich wizualizacji.


Zdecydowana większa część istot Śmiertelnych woli schodzić im z drogi. Czym zasłużyli sobie członkowie tej grupy na takie traktowanie? Cóż, w największym skrócie - ich zdolność polega na niszczeniu. Potrafią zdezintegrować każdy przedmiot, na jakim się skupią - a niekiedy, głównie w chwilach silnego wzburzenia, zdarza się im stracić kontrolę nad swą mocą.